کافه آرزوها یا خیال.

از اونجایی که از فالورای اینستاگرامش بودم خبر داشتم که موزیک زنده داره اونم پیانو واسه همین با کلی آمال و آرزو که میرم و تجربه اون شب رویایی تو رستوران تهران واسم زنده میشه و کلی هم آهنگ جان مریم و اینا میشنوم ، پا تو کافه گذاشتیم.

نه تنها خیال و توهم نزدیم، بلکه کاخ آرزوهامم خراب شد رو سرم از بس که صدای مخلوط کن میرفت رو اعصابمون. یکی نیست بگه آخه لعنتی تو که فضاشو نداری واسه چی پیانو میذاری که صداش نابود شه.

چی بگم از منوش که هرکدوممون سه چهار بار دورش زدیم تا بتونیم چیزی پیداکنیم ولی خبری از اون غذاهایی که من تو پیجش دیدم نبود که نبود. آخرش یکی برونی بستنی سفارش داد بقیه هم که مث فیل گشنمون بود سه مدل استیک با اسمای عجق وجق.

بستنی قبل سفارشا اومد ماهم با کمال پررویی درخواست سه تا قاشق دیگه کردیم و مدل وحشی های از جنگلهای آمازون خروج کرده خراب شدیم سرش. البته دوست تازه متولد شده پرستیژ رو حفظ کرد و طعمه رو به سه تامون واگذار کرد. اینکه کیک داغ رو با بستنی سرد بخوری حس خوبیه ولی وقتی هم کیکش تلخ باشه هم بستنیش بیخیال هرچی حس خوبه میشی.

کافه رو گذاشته بودیم رو سرمون و عملا وقتی سفارشاتمون اومد مخصوصا مال آجی کوچیکه روده به دلمون نمونده بود دیگه. هدف از یک مترونیم استخوان متصل به استیکش چی بود رو هنوزم نفهمیدیم و تو کف ش هستیم انصافا. من که آب پرت شد گلوم و خدارحم کرد خفه نشدم از شدت خنده.

با قهقه خنده هامون تقریبا حواس گارسونا و مشتری ها که اکثریتشون دختر بودن رو به خودمون جلب کرده بودیم. حتی واسه میز بغلی برنامه ریختیم که واسطه خیری بشیم اما ندا آمد که پا نمیدن

صاحب کافه با چندتا جیگول فوکولی هم یه طرف رو به خودشون اختصاص داده بودن که مداام هم دود سیگار ازشون بالا میرفت. یکیشون که چشاش خیلی سگ داشت و نکبت تا خروجمون از کافه توکار زل بود.

با همه این توصیفات و نشنیدن آهنگ جان مریم ، انصافا خیلی خوش گذشت و حسابی کیفور شدیم. اصن یه درصد فکر کن ما خل وچل ها جایی بریم و سوژه سازی نکنیم واسه خنده.

فرشته خوبی ها و مهربونی پر کشید...

همکلاسی دوره زبان خواستگار میشود...

عاشقانه هاي افلاطوني